خطبه نخست:
سپاس خداوند جهانیان را! بار خدایا گناهان ما را بیامرز و عیوب ما را بپوشان و توبه‌ی ما را بپذیر و دل‌های ما را اصلاح نما و به ضعف ما را ببخش و امور ما را خود به دست بگیر و عورت‌های ما را بپوشان و ترس ما را آرامش بده و در میهن‌مان ما را ایمن بدار و ما را بر دشمنان خود و دشمنان ما پیرو گردان. خواسته‌هایمان که تو را خشنود می‌کند، را برآورده نما و کارهایمان را عاقبت به خیر کن . گواهی می‌دهم که جز خداوند یگانه معبودی نیست و شریکی ندارد. فقیران را بی نیاز، و فرودستان را عزت، ناتوانان را قوت و آرامش بخش هر مشتاقی است. خدایا مباد که با بی نیازی‌ات نیازمند، با هدایت تو گمراه، با عزت بخشی تو خوار و با قدرت تو ناتوان شویم. هر آفریده‌ای فقط به تو دست یازد و تمام آسمان‌ها و زمین برایش توطئه چینند؛ تو در این میان راه نجاتی به او می‌بخشی و هر کس به جای تو به دیگران توکل کند؛ زمین زیر پایش را خالی می‌کند و اسباب آسمانی از دستان او گرفته می‌شود. گواهی می‌دهم که محمد بنده و فرستاده‌اش است و امانت را ادا و رسالت را ابلاغ کرده، خیرخواه امت بوده، اندوه را برطرف کرده، در راه خدا آن طور که باید جهاد نموده و بندگان را به راه راست هدایت نموده است. بارخدایا درود بفرست برسیدنا محمد و آل و اصحاب پاکش که امانتداران دعوت او و پرچمداران رسالتش بودند. خداوندا از ما و آنان راضی و خشنود باش.
بندگان خدا شما و خود را به تقوای الهی سفارش می‌کنم و به اطاعت او تشویق می‌نمایم و با آن چه خوب است سخن آغاز می‌نمایم.

دیدگاه یکی از دشمنان قدیم پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم:

در دنیای عرب و اسلام در گرامیداشت تولد حضرت رسول الله صلی الله علیه وآله وسلم باید او را بشناسیم یا شناخت خود را به او بیشتر کنیم زیرا شناخت او بخشی از دین است. خداوند متعال می‌فرماید:

﴿ أَمْ لَمْ يَعْرِفُوا رَسُولَهُمْ فَهُمْ لَهُ مُنكِرُونَ(69) ﴾
(يا پيامبر خود را [درست] نشناخته و [لذا] به انكار او پرداخته‏‌اند.)

( سوره مؤمنون )

محور این خطبه سخنان دشمنان قدیم و جدید ایشان درباره‌اش است. گفته شده: «فضیلت همان است که دشمنان به آن گواهی می‌دهند» نضر بن حارث یکی از سران قریش و یکی از بزرگترین مخالفان پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم بود. روزی در میان قریش خطبه‌ای بیان کرد و گفت:
«ای قريشيان! قسم به خدا به پديده‌ای دچار شده‌ايد كه تاكنون چاره‌ای برای آن نينديشيده‌ايد، محمد (از همان زمان كه) نوجوانی كم سن و سال در ميان شما بود از هيچ كس به انداز او خشنود نبوديد و راستگوترين شما و امانتدارترين شما به شمار می‌آمد. و قرآن را برایتان آورد. گفتید: جادوگر است، خیر، به خدا او جادوگر نیست. جادوگران و کارهایشان را دیده‌ایم. گفتید: کاهن است، خیر، به خدا او کاهن هم نبود. کاهنان و تردستی آنان را دیده‌ایم و سخنان آراسته‌شان را شنیده‌ایم. گفتید: شاعر است، خیر، به خدا شاعر هم نیست، شعر را دیده‌ایم و انواع آن را شنیده‌ایم. هزج و رجز آن را. گفتید: دیوانه است، خیر، به خدا سوگند دیوانه را نیز دیده‌ایم و او بسان دیوانگان نگران، وسوسه و فراموشی ندارد. ای گروه قریش به خودتان بنگرید که چه پدیده‌ی بزرگی بر سر شما آمده است».

دیدگاه هرقل نسبت به پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم:

به گفتگوی میان هرقل پادشاه روم و یکی از رهبران قریش و از مخالفان پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم گوش دهیم. از ابن عباس روایت است که ابوسفیان بن حرب به او گفته است:

((أَنَّ هِرَقْلَ أَرْسَلَ إِلَيْهِ فِی رَكْبٍ مِنْ قُرَيْشٍ، وَكَانُوا تِجَاراً بِالشَّأْمِ فِی الْمُدَّةِ الَّتِی كَانَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ مَادَّ فِيهَا أَبَا سُفْيَانَ وَكُفَّارَ قُرَيْشٍ، فَأَتَوْهُ وَهُمْ بِإِيلِيَاءَ، فَدَعَاهُمْ فِی مَجْلِسِهِ، وَحَوْلَهُ عُظَمَاءُ الرُّومِ، ثُمَّ دَعَاهُمْ، وَدَعَا بِتَرْجُمَانِهِ، فَقَالَ: أَيُّكُمْ أَقْرَبُ نَسَباً بِهَذَا الرَّجُلِ الَّذِی يَزْعُمُ أَنَّهُ نَبِيٌّ ؟ فَقَالَ أَبُو سُفْيَانَ: فَقُلْتُ: أَنَا أَقْرَبُهُمْ نَسَباً، فَقَالَ: أَدْنُوهُ مِنِّي، وَقَرِّبُوا أَصْحَابَهُ، فَاجْعَلُوهُمْ عِنْدَ ظَهْرِهِ، ثُمَّ قَالَ لِتَرْجُمَانِهِ: قُلْ لَهُمْ: إِنِّی سَائِلٌ هَذَا عَنْ هَذَا الرَّجُلِ، فَإِنْ كَذَبَنِی فَكَذِّبُوهُ، فَوَ اللَّهِ لَوْلَا الْحَيَاءُ مِنْ أَنْ يَأْثِرُوا عَلَيَّ كَذِباً لَكَذَبْتُ عَنْهُ، ثُمَّ كَانَ أَوَّلَ مَا سَأَلَنِی عَنْهُ أَنْ قَالَ: كَيْفَ نَسَبُهُ فِيكُمْ ؟ قُلْتُ: هُوَ فِينَا ذُو نَسَبٍ، قَالَ: فَهَلْ قَالَ هَذَا الْقَوْلَ مِنْكُمْ أَحَدٌ قَطُّ قَبْلَهُ ؟ قُلْتُ: لَا، قَالَ: فَهَلْ كَانَ مِنْ آبَائِهِ مِنْ مَلِكٍ ؟ قُلْتُ: لَا، قَالَ: فَأَشْرَافُ النَّاسِ يَتَّبِعُونَهُ أَمْ ضُعَفَاؤُهُمْ ؟ فَقُلْتُ: بَلْ ضُعَفَاؤُهُمْ، قَالَ: أَيَزِيدُونَ أَمْ يَنْقُصُونَ ؟ قُلْتُ: بَلْ يَزِيدُونَ، قَالَ: فَهَلْ يَرْتَدُّ أَحَدٌ مِنْهُمْ سَخْطَةً لِدِينِهِ بَعْدَ أَنْ يَدْخُلَ فِيهِ ؟ قُلْتُ: لَا، قَالَ: فَهَلْ كُنْتُمْ تَتَّهِمُونَهُ بِالْكَذِبِ قَبْلَ أَنْ يَقُولَ مَا قَالَ ؟ قُلْتُ: لَا، قَالَ: فَهَلْ يَغْدِرُ؟ قُلْتُ: لَا، وَنَحْنُ مِنْهُ فِی مُدَّةٍ لَا نَدْرِی مَا هُوَ فَاعِلٌ فِيهَا، قَالَ: وَلَمْ تُمْكِنِّی كَلِمَةٌ أُدْخِلُ فِيهَا شَيْئاً غَيْرُ هَذِهِ الْكَلِمَةِ، قَالَ: فَهَلْ قَاتَلْتُمُوهُ ؟ قُلْتُ: نَعَمْ، قَالَ: فَكَيْفَ كَانَ قِتَالُكُمْ إِيَّاهُ ؟ قُلْتُ: الْحَرْبُ بَيْنَنَا وَبَيْنَهُ سِجَالٌ، يَنَالُ مِنَّا، وَنَنَالُ مِنْهُ، قَالَ: مَاذَا يَأْمُرُكُمْ ؟ قُلْتُ: يَقُولُ: اعْبُدُوا اللَّهَ وَحْدَهُ، وَلَا تُشْرِكُوا بِهِ شَيْئاً، وَاتْرُكُوا مَا يَقُولُ آبَاؤُكُمْ، وَيَأْمُرُنَا بِالصَّلَاةِ، وَالزَّكَاةِ، وَالصِّدْقِ، وَالْعَفَافِ، وَالصِّلَةِ، فَقَالَ لِلتَّرْجُمَانِ: قُلْ لَهُ: سَأَلْتُكَ عَنْ نَسَبِهِ فَذَكَرْتَ أَنَّهُ فِيكُمْ ذُو نَسَبٍ، فَكَذَلِكَ الرُّسُلُ تُبْعَثُ فِی نَسَبِ قَوْمِهَا، وَسَأَلْتُكَ: هَلْ قَالَ أَحَدٌ مِنْكُمْ هَذَا الْقَوْلَ ؟ فَذَكَرْتَ أَنْ لَا، فَقُلْتُ: لَوْ كَانَ أَحَدٌ قَالَ هَذَا الْقَوْلَ قَبْلَهُ لَقُلْتُ: رَجُلٌ يَأْتَسِی بِقَوْلٍ قِيلَ قَبْلَهُ، وَسَأَلْتُكَ: هَلْ كَانَ مِنْ آبَائِهِ مِنْ مَلِكٍ ؟ فَذَكَرْتَ أَنْ لَا، قُلْتُ: فَلَوْ كَانَ مِنْ آبَائِهِ مِنْ مَلِكٍ قُلْتُ: رَجُلٌ يَطْلُبُ مُلْكَ أَبِيهِ، وَسَأَلْتُكَ: هَلْ كُنْتُمْ تَتَّهِمُونَهُ بِالْكَذِبِ قَبْلَ أَنْ يَقُولَ مَا قَالَ ؟ فَذَكَرْتَ أَنْ لَا، فَقَدْ أَعْرِفُ أَنَّهُ لَمْ يَكُنْ لِيَذَرَ الْكَذِبَ عَلَى النَّاسِ، وَيَكْذِبَ عَلَى اللَّهِ، وَسَأَلْتُكَ: أَشْرَافُ النَّاسِ اتَّبَعُوهُ أَمْ ضُعَفَاؤُهُمْ ؟ فَذَكَرْتَ أَنَّ ضُعَفَاءَهُمْ اتَّبَعُوهُ، وَهُمْ أَتْبَاعُ الرُّسُلِ، وَسَأَلْتُكَ: أَيَزِيدُونَ أَمْ يَنْقُصُونَ ؟ فَذَكَرْتَ أَنَّهُمْ يَزِيدُونَ، وَكَذَلِكَ أَمْرُ الْإِيمَانِ حَتَّى يَتِمَّ، وَسَأَلْتُكَ: أَيَرْتَدُّ أَحَدٌ سَخْطَةً لِدِينِهِ بَعْدَ أَنْ يَدْخُلَ فِيهِ ؟ فَذَكَرْتَ أَنْ لَا، وَكَذَلِكَ الْإِيمَانُ حِينَ تُخَالِطُ بَشَاشَتُهُ الْقُلُوبَ، وَسَأَلْتُكَ: هَلْ يَغْدِرُ ؟ فَذَكَرْتَ أَنْ لَا، وَكَذَلِكَ الرُّسُلُ لَا تَغْدِرُ، وَسَأَلْتُكَ: بِمَ يَأْمُرُكُمْ ؟ فَذَكَرْتَ أَنَّهُ يَأْمُرُكُمْ أَنْ تَعْبُدُوا اللَّهَ، وَلَا تُشْرِكُوا بِهِ شَيْئاً، وَيَنْهَاكُمْ عَنْ عِبَادَةِ الْأَوْثَانِ، وَيَأْمُرُكُمْ بِالصَّلَاةِ، وَالصِّدْقِ، وَالْعَفَافِ، فَإِنْ كَانَ مَا تَقُولُ حَقّاً فَسَيَمْلِكُ مَوْضِعَ قَدَمَيَّ هَاتَيْنِ، وَقَدْ كُنْتُ أَعْلَمُ أَنَّهُ خَارِجٌ لَمْ أَكُنْ أَظُنُّ أَنَّهُ مِنْكُمْ، فَلَوْ أَنِّی أَعْلَمُ أَنِّی أَخْلُصُ إِلَيْهِ لَتَجَشَّمْتُ لِقَاءَهُ، وَلَوْ كُنْتُ عِنْدَهُ لَغَسَلْتُ عَنْ قَدَمِهِ، ثُمَّ دَعَا بِكِتَابِ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ الَّذِی بَعَثَ بِهِ دِحْيَةُ إِلَى عَظِيمِ بُصْرَى فَدَفَعَهُ إِلَى هِرَقْلَ فَقَرَأَهُ، فَإِذَا فِيهِ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ، مِنْ مُحَمَّدٍ عَبْدِ اللَّهِ وَرَسُولِهِ إِلَى هِرَقْلَ عَظِيمِ الرُّومِ، سَلَامٌ عَلَى مَنْ اتَّبَعَ الْهُدَى، أَمَّا بَعْدُ، فَإِنِّی أَدْعُوكَ بِدِعَايَةِ الْإِسْلَامِ، أَسْلِمْ تَسْلَمْ، يُؤْتِكَ اللَّهُ أَجْرَكَ مَرَّتَيْنِ، فَإِنْ تَوَلَّيْتَ فَإِنَّ عَلَيْكَ إِثْمَ الْأَرِيسِيِّينَ، }وَ يَا أَهْلَ الْكِتَابِ تَعَالَوْا إِلَى كَلِمَةٍ سَوَاءٍ بَيْنَنَا وَبَيْنَكُمْ أَنْ لَا نَعْبُدَ إِلَّا اللَّهَ وَلَا نُشْرِكَ بِهِ شَيْئاً وَلَا يَتَّخِذَ بَعْضُنَا بَعْضاً أَرْبَاباً مِنْ دُونِ اللَّهِ فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقُولُوا اشْهَدُوا بِأَنَّا مُسْلِمُونَ{، قَالَ أَبُو سُفْيَانَ: فَلَمَّا قَالَ مَا قَالَ، وَفَرَغَ مِنْ قِرَاءَةِ الْكِتَابِ كَثُرَ عِنْدَهُ الصَّخَبُ، وَارْتَفَعَتْ الْأَصْوَاتُ، وَأُخْرِجْنَا، فَقُلْتُ لِأَصْحَابِی حِينَ أُخْرِجْنَا: لَقَدْ أَمِرَ أَمْرُ ابْنِ أَبِی كَبْشَةَ إِنَّهُ يَخَافُهُ مَلِكُ بَنِی الْأَصْفَرِ، فَمَا زِلْتُ مُوقِناً أَنَّهُ سَيَظْهَرُ حَتَّى أَدْخَلَ اللَّهُ عَلَيَّ الْإِسْلَامَ، وَكَانَ ابْنُ النَّاظُورِ صَاحِبُ إِيلِيَاءَ، وَهِرَقْلَ سُقُفّاً عَلَى نَصَارَى الشَّأْمِ، يُحَدِّثُ أَنَّ هِرَقْلَ حِينَ قَدِمَ إِيلِيَاءَ أَصْبَحَ يَوْماً خَبِيثَ النَّفْسِ، فَقَالَ بَعْضُ بَطَارِقَتِهِ: قَدْ اسْتَنْكَرْنَا هَيْئَتَكَ، قَالَ ابْنُ النَّاظُورِ: وَكَانَ هِرَقْلُ حَزَّاءً، يَنْظُرُ فِی النُّجُومِ، فَقَالَ لَهُمْ حِينَ سَأَلُوهُ: إِنِّی رَأَيْتُ اللَّيْلَةَ حِينَ نَظَرْتُ فِی النُّجُومِ مَلِكَ الْخِتَانِ قَدْ ظَهَرَ، فَمَنْ يَخْتَتِنُ مِنْ هَذِهِ الْأُمَّةِ ؟ قَالُوا: لَيْسَ يَخْتَتِنُ إِلَّا الْيَهُودُ، فَلَا يُهِمَّنَّكَ شَأْنُهُمْ، وَاكْتُبْ إِلَى مَدَايِنِ مُلْكِكَ فَيَقْتُلُوا مَنْ فِيهِمْ مِنْ الْيَهُودِ، فَبَيْنَمَا هُمْ عَلَى أَمْرِهِمْ أُتِيَ هِرَقْلُ بِرَجُلٍ أَرْسَلَ بِهِ مَلِكُ غَسَّانَ يُخْبِرُ عَنْ خَبَرِ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، فَلَمَّا اسْتَخْبَرَهُ هِرَقْلُ قَالَ: اذْهَبُوا، فَانْظُرُوا أَمُخْتَتِنٌ هُوَ أَمْ لَا، فَنَظَرُوا إِلَيْهِ فَحَدَّثُوهُ أَنَّهُ مُخْتَتِنٌ، وَسَأَلَهُ عَنْ الْعَرَبِ فَقَالَ: هُمْ يَخْتَتِنُونَ، فَقَالَ هِرَقْلُ: هَذَا مُلْكُ هَذِهِ الْأُمَّةِ قَدْ ظَهَرَ، ثُمَّ كَتَبَ هِرَقْلُ إِلَى صَاحِبٍ لَهُ بِرُومِيَةَ، وَكَانَ نَظِيرَهُ فِی الْعِلْمِ، وَسَارَ هِرَقْلُ إِلَى حِمْصَ فَلَمْ يَرِمْ حِمْصَ حَتَّى أَتَاهُ كِتَابٌ مِنْ صَاحِبِهِ يُوَافِقُ رَأْيَ هِرَقْلَ عَلَى خُرُوجِ النَّبِيِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، وَأَنَّهُ نَبِيٌّ، فَأَذِنَ هِرَقْلُ لِعُظَمَاءِ الرُّومِ فِی دَسْكَرَةٍ لَهُ بِحِمْصَ، ثُمَّ أَمَرَ بِأَبْوَابِهَا، فَغُلِّقَتْ، ثُمَّ اطَّلَعَ فَقَالَ: يَا مَعْشَرَ الرُّومِ هَلْ لَكُمْ فِی الْفَلَاحِ وَالرُّشْدِ، وَأَنْ يَثْبُتَ مُلْكُكُمْ، فَتُبَايِعُوا هَذَا النَّبِيَّ، فَحَاصُوا حَيْصَةَ حُمُرِ الْوَحْشِ إِلَى الْأَبْوَابِ، فَوَجَدُوهَا قَدْ غُلِّقَتْ، فَلَمَّا رَأَى هِرَقْلُ نَفْرَتَهُمْ، وَأَيِسَ مِنْ الْإِيمَانِ، قَالَ: رُدُّوهُمْ عَلَيَّ، وَقَالَ: إِنِّی قُلْتُ مَقَالَتِی آنِفاً أَخْتَبِرُ بِهَا شِدَّتَكُمْ عَلَى دِينِكُمْ، فَقَدْ رَأَيْتُ، فَسَجَدُوا لَهُ، وَرَضُوا عَنْهُ، فَكَانَ ذَلِكَ آخِرَ شَأْنِ هِرَقْلَ))
((هرقل هنگامی که با گروهی از تجار قریش در شام بود، او را به نزد خود خواست در زمانی که پیامبر خدا صلی الله علیه وآله وسلم با ابوسفیان و کافر قریش مصالحه کرده بودند. آنان درحالی که هرقل در ایلیا (یعنی: بیت المقدس) بود، نزد او رفتند، او آنان را به حضور طلبید درحالی که برزگانی روم در حضورش بودند، سپس ایشان را فراخواند و ترجمان را حاضر نمود و گفت: کدام یک از شما، با این شخصی که ادعای نبوت را دارد، از لحاظ نسب و خویشاوندی نزدیکتر است؟ ابوسفیان می‌گوید: من برایش گفتم: که من از همه به وی نزدیکترم. هرقل گفت: او را (یعنی: ابوسفیان را) به من نزدیک کنید، و همراهانش را آورده و پشت سرش قرار دهید، بعد از آن به ترجمانش گفت: برای همراهان ابوسفیان بگو که من از این شخص (یعنی: از ابوسفیان) سؤال‌هایی می‌کنم، اگر در جوابم دروغ گفت، دروغش را برملا سازید. [ابو سفیان می‌گوید]: قسم به خدا، اگر شرم نمی‌کردم که مرا دروغگو خواهند کرد، حتما دربارۀ پیامبر خدا دورغ می‌گفتم. اولین سؤال هرقل از من این بود که گفت: نسبش در بین شمایان چگونه است؟ گفتم: نسبش عالی است. گفت: آیا شخص دیگری از شما پیش از او چنین ادعایی [یعنی: ادعای نبوت] کرده است؟ گفتم: نه. گفت: آیا از پدرانش کسی پادشاه بوده است؟ گفتم: خیر، گفت: کسانی که از وی اطاعت کرده‌اند، بزرگان و اشراف‌اند و یا بیچارگان؟ گفتم: بیچارگان. گفت: [پیروانش] روزبه روز کم می‌شوند یا زیاد؟ گفتم: زیاد. گفت: آیا کسی از پیروانش بعد از این که دینش را پذیرفت، از روی کراهت و دلسردی از دینش برمی‌گردد؟ گفتم: نه. گفت: پیش از این که این سخن را بگوید [یعنی: پیش از اینکه ادعای نبوت نماید] او را متهم به دروغ گفتن می‌کردید؟ گفتم: نه.
گفت: آیا خیانت می‌کند؟ گفتم: نه، ولی مدت زمانی است که از وی دور می‌باشیم، و نمی‌دانیم که در این مدت، چه کرده است؟ ابوسفیان گفت: غیر از همین سخن نمی‌توانستم او را به چیز دیگری متهم کنم. گفت: آیا با او جنگیدید؟ گفتم: بلی. گفت: نتیجۀ جنگ بین او و شما چگونه بوده است؟ گفتم: نتیجۀ جنگ بین ما و او متناوب است، گاهی او بر ما، و گاهی ما بر او غالب می‌شویم. گفت: شما را به چه چیز امر می‌کند؟ گفتم: می‌گوید: خدای یگانه را پرستش کنید، و هیچ چیز را شریک او قرار ندهید، و آن چه را که پدرانتان عبادت می‌کردند؛ ترک نمایید، و ما را به نماز، و زکات، صداقت و عفت، و صله رحم امر می‌نماید. [هرقل] به ترجمان گفت: برایش بگو: من از تو از نسبش پرسیدم، و تو گفتی: که عالی نسب است، و همین گونه پیامبران از عالی نسبت‌ترین قوم خود برگزیده می‌شوند. از تو پرسیدم: که کسی پیش از وی چنین ادعایی کرده است؟ گفتی: نه، و اگر کسی پیش از وی چنین ادعایی کرده بود، می‌گفتم: این شخصی است که از دیگران پیروی کرده است. از تو پرسیدم: آیا کسی از پدرانش پادشاهی کرده است؟ گفتی: نه، و اگر کسی از پدرانش پادشاهی می‌کرد، می‌گفتم: شخصی است که آمده و مطالبۀ تاج و تخت پدرش را دارد. از تو پرسیدم: پیش از این که چنین ادعایی بکند، او را به دروغ گفتن متهم می‌کردید؟ گفتی: نه، و البته ممکن نیست که شخصی از دروغ گفتن با بندگان خدا بپرهیزد و بر خدا دروغ بگوید. از تو پرسیدم: که بزرگان و اشراف از وی پیروی می‌کنند و یا بیچارگان و بینوایان؟ گفتی: بینوایان، و پیروان پیامبران همین بینوایان هستند. از تو پرسیدم: پیروانش روزبه روز کم می‌شوند یا زیاد؟ گفتی: زیاد، و مسأله ایمان به همین طریق است، تا آن که فراگیر شود. از تو پرسیدم: آیا کسی بعد از این که در دینش داخل گردید، دلسرد گردیده و از آن برمی‌گردد؟ گفتی: نه، ایمان همین طور است که چون نورش در دل تابید، دیگر امکان برگشت ندارد. از تو پرسیدم. آیا خیانت می‌کند؟ گفتی: نه، و از صفات پیامبران، دوری جستن از خیانت است. از تو پرسیدم: شما را به چه چیز امر می‌کند؟ گفتی: به عبادت خداوند یگانه امر می‌کند، و از شرک با او و پرستش بتان نهی می‌فرماید، و به نماز خواندن و راستی و عفت امر می‌نماید، پس اگر آن چه را که گفتی راست باشد، به زودی تا همین جایگاه مرا هم خواهد گرفت، من خوب می‌دانستم که چنین پیامبری ظهور می‌کند، ولی فکر نمی‌کردم که از بین شمایان باشد، و اگر می‌دانستم که امکان رسیدن به حضورش برایم میسر می‌گردد، به هر مشقتی که بود خود را به ملاقاتش می‌رساندم، و اگر به ملاقاتش می‌رسیدم، [گرد و غبار] پایش را می‌شستم. بعد از آن، نامۀ را که پیامبر خدا ذریعه (دِحیه) برای امیر (بصیری) فرستاده بودند، طلب نمود و (دحیه) نامه را برای هرقل داد، و او نامه را خواند، و در نامه چنین آمده بود.
بسم الله الرحمن الرحیم
از طرف محمد بنده و پیامبر خدا، برای هرقل سردار روم! سلام بر پویندگان راه هدایت، اما بعد: من تو را به سوی کلمۀ اسلام دعوت می‌نمایم ، مسلمان شو، در امان خواهی بود، خداوند مزد تو را دو چند خواهد داد، و اگر ابا ورزیدی، گناه دهقانان (یعنی: پیروان تو] برگردن تو است و «ای اهل کتاب! به سخنی روی آورید که میان ما و شما یکسان است، [و آن این است که]: جز خدا [دیگری] را نپرستیم، و چیزی را شریک او قرار ندهیم، و هیچ کدام از ما، دیگری را غیر از خداوند یکتا، به خدایی نگیریم، و اگر [از این پیشنهاد] ابا ورزیدید، پس [ای مسلمانان به کافران] بگویید که شما شاهد باشید که ما مسلمانیم».
ابوسفیان می‌گوید: بعد از این که (هرقل) گفتنی‌هایش را گفت، و از خواندن نامه فارغ شد، هیاهویی از مجلس برخاست، و ما را از آنجا بیرون کردند، و من به همراهان خود گفتم: طوری که معلوم می‌شود کار (ابن أبی کبشه) تا جایی بالا گرفته است که پادشاه روم هم از وی می‌هراسد، و از همین روز به بعد، یقینم شد که (محمد صلی الله علیه وآله وسلم ) موفق خواهد شد، تا این که خداوند متعال مرا به اسلام مشرف ساخت. ابن ناطور – که امیر بیت المقدس و از همنشینان هرقل بود – به حیث اسقف مسیحیان شام مقرر گردیده بود، می‌گوید: هنگامی که هرقل به (بیت المقدس) آمد، محزون و اندوه‌گین گردید، دولت مردانش برایش گفتند: خیلی غمگین به نظر می‌رسی.
ابن ناظور می‌گوید که: هرقل شخص کاهنی بود، و به علم نجوم وارد بود، و چون از وی این سؤال را کردند، در جواب گفت: شب گذشته که به ستاره‌ها نظر کردم، دیدم که پادشاه مردمی که خود را ختنه می‌کنند، ظهور کرده است. [و پرسید]: در این عصر و زمان کدام مردم خود را ختنه می‌کنند؟ گفتند: غیر از یهود مردم دیگری خود را ختنه نمی‌کنند، و از این‌ها در هراس مباش، و به همه شهرهای دولت خود بنویس تا یهودی‌هایی را که در بین آن‌ها وجود دارند، به قتل برسانند.
و هنوز در این موضوع مشغول رای و مشورت بودند که شخصی را نزد هرقل آوردند، این شخص را پادشاه غسان فرستاده بود تا خبر پیامبر خدا صلی الله علیه وآله وسلم برای هرقل بگوید.
چون هرقل از وی خواست که خبر را برایش بگوید، [و او خبر را گفت] [هرقل] گفت: این شخص را برده و ببینید که ختنه کرده است یا نه؟ چون دیدند گفتند: بلی! ختنه کرده است. هرقل از وی پرسید: آیا مردم عرب هم ختنه می‌کنند؟ گفت: بلی ختنه می‌کنند. هرقل گفت: همین شخصی را که من به خواب دیدم [یعنی: محمد صلی الله علیه وآله وسلم] پادشاه این مردم است که ظهور کرده است. بعد از آن، هرقل برای یکی از دوستانش در (رومیه) که مانند خودش شخص دانشمندی بود، نامه نوشت، و خودش به سوی (حِمْص) روان گردید و هنوز به (حِمْص) نرسیده بود که دوستش جواب نامۀ هرقل را فرستاد، و در نامۀ خود با (هرقل) در موضوع ظهور پیامبر خدا صلی الله علیه وآله وسلم توافق رأی نشان داده و گفته بود که این شخص پیامبر است. بعد از آن هرقل، بزرگان روم را در قصر خود در شهر (حِمْص) جمع کرد، و امر کرد که دروازه‌های قصر را ببندند، و دروازه‌های قصر را بستند، بعد از آن نزد آن‌ها آمده و گفت: ای مردم روم! آیا رستگاری و فلاح را نمی‌خواهید؟ و آیا نمی‌خواهید که ملک و سرزمین‌تان برای خودتان باقی بماند؟ (اگر چنین است) پس بیایید و با این پیامبر بیعت کنید. [به مجرد شنیدن این سخن، بزرگان روم] به مانند خرهای وحشی از جا پریده و به سوی درها هجوم بردند، ولی دیدند که درها قبلا بسته شده است. و چون هرقل این تنفر آن‌ها را دید، و از ایمان‌آوردن آن‌ها مایوس شد، گفت: این‌ها را بار دیگر نزد من بیاورید، [و چون آمدند] گفت: من این سخنان را برای آن گفتم تا مقدار وابستگی شما را به دین‌تان آزمایش نمایم، و واقعا آن چه را که آرزو داشتم احساس نمودم، [و چون این سخن را از هرقل شنیدند] برایش سجده نموده و از وی اظهار رضایت کردند، و این آخرین قصۀ هرقل با پیروانش بود.))

[بخاری از عبدالله بن عباس]

دوستداران، یک نکته می‌گویم: اگر یاران پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم درکشان مانند درک مسلمانان امروزی بود اسلام از مکه هم فراتر نمی‌رفت:

((فَإِنْ كَانَ مَا تَقُولُ حَقّاً فَسَيَمْلِكُ مَوْضِعَ قَدَمَيَّ هَاتَيْنِ، وَقَدْ كُنْتُ أَعْلَمُ أَنَّهُ خَارِجٌ لَمْ أَكُنْ أَظُنُّ أَنَّهُ مِنْكُمْ، فَلَوْ أَنِّی أَعْلَمُ أَنِّی أَخْلُصُ إِلَيْهِ لَتَجَشَّمْتُ لِقَاءَهُ، وَلَوْ كُنْتُ عِنْدَهُ لَغَسَلْتُ عَنْ قَدَمِهِ))
(اگر آن چه را كه گفتی، حقيقت داشته باشد، روزی فرا می رسد كه همين جای پای مرا تصرف كند. همانا من می‌دانستم كه چنين پيامبری ظهور خواهد كرد. اما نمی دانستم كه او از ميان شما خواهد بود. اگر می دانستم كه می توانم با او ملاقات كنم، از هم اكنون، امور لازم را برای ديدار او ترتيب می دادم. اگر بتوانم او را دريابم شخصاً پاهای (مباركش) را خواهم شست.)

[بخاری از عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَبَّاسٍ]

سخنان نویسندگان و پژوهشگران غرب درباره‌ی پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم:

یکی از سیره نویسان غرب می‌گوید: محمد پارسایی زاهد و رهبری بزرگ بود که از دسته‌های پراکنده امتی ساخت. او مرد جنگ بود، برنامه ریزی می‌نمود و لشکریان را فرماندهی می‌کرد؛ پدری مهربان و شوهری بود که مهربانی و رحمت و دوستی و آرامش را به ارمغان آورد. و دوستی صمیمی، خویشی بزرگوار و همسایه‌ای به فکر همسایه‌ها بود. حاکمی بود که احساسات حکومت داری سراسر وجودش را فرا گرفته بود، از مهر و محبت خود به آنان چنان می‌بخشید خود را فدای او می‌کردند. با تمام این‌ها او سردمدار بزرگترین دعوتی بود که زمین به خود دیده بود. دعوتی که وجود کامل انسانیت را محقق ساخت و در تمام کیانش جای گرفت. مردم پیامبر مهربان را می‌دیدند که این ويژگی‌های بزرگوارانه در او موج می‌زند و بنابراین آن اصولی را که آورده بود باور می‌کردند و آن را عملا در او مشاهده می‌نمودند و تنها در یک کتاب آن را نخوانده بودند بلکه آن را در وجود یک انسان زنده می‌دیدند بنابراین تشویق می‌شدند و احساساتشان تحریک می‌گشت و تلاش می‌کردند در حد ممکن نوری از انوار رسول بزرگوار را بر خود گیرند. او بزرگترین الگوی انسانیت در طول تاریخ بوده است و پیش از آن که سخنان زیبایش را بیان کند با رفتار شخصی‌اش یک مربی و هدایتگر بوده است.
پژوهشگر بریتانیایی کاریل می‌گوید: تردید در صحت نبوت محمد صلی الله علیه وآله وسلم و دین او امروز یک ننگ و عار بزرگ بشمار می‌رود. ما باید چنین دیدگاه‌های نادرستی را رد کنیم. سخنان بیهوده را نپذیریم. با وجود گذر قرن‌ها از بعثت این پیامبر هنوز صدها میلیون مسلمان در جهان از نور رسالت او بهره می‌برند.
یک استاد دانشگاه امریکا می‌گوید: محمد صلی الله علیه وآله وسلم – که ما هم بر او درود می‌فرستیم- اهمیت اتحاد و جایگاه جامعه را در بعثت اسلامی‌اش درک کرد بنابراین با دستانش بذر اتحاد و دوستی را در وجود مسلمانان کاشته و با مراقبت ويژه آن را آبیاری نموده تا این که میوه‌های شیرینش را به بار نشانده است.
میلر نویسنده مشهور بریتانیایی می‌گوید: برخی از دین‌ها به ابعاد روحی زندگی انسان می‌پردازد و در آموزه‌های آن هیچ توجهی به مسائل سیاسی و حقوقی و اجتماعی نیست اما محمد با بعثت خود و امانت الهی‌اش هم پیامبر بود و هم دولتمرد و قانونگذار، یعنی کسی که قانون را وضع می‌کند. شریعت وی دربردارنده‌ی احکام و قوانین مدنی، سیاسی و اجتماعی است.
نویسنده و پژوهشگر غربی ریتین می‌گوید: از زمان آغاز بعثت پیامبر محمد صلی الله علیه وآله وسلم و طلوع خورشید اسلام؛ این پیامبر ثابت کرد که دعوت وی برای جهانیان است و این دین مقدس برای هر زمان، نژاد و قومیتی مناسب است و تمام انسان‌ها در سراسر دنیا و در پرتو هر تمدنی از این دین که آموزه‌هایش با اندیشه‌ی بشریت تناسب دارد، بی نیاز نیست.
موسیو جان نویسنده و دانشمند معاصر سوئیسی می‌گوید: اگر به سبک زندگی و اخلاق محمد صلی الله علیه وآله وسلم توجه کنیم با وجود گذشت چهارده قرن از بعثتش پی به عمق رابطه‌ای خواهیم برد که میلیون‌ها انسان را در سراسر جهان به هم پیوند می‌دهد و آنان را بر آن می‌دارد که خود را برایش فدا کرده و به خاطر اصول اسلامی والایش دار و ندار خود را بدهند.

سیدنا محمد از دیدگاه اندیشمندان غرب:

اما فیلسوف روسی تولستوی که از اسلام و آموزه‌های آن در زهد، اخلاق و تصوف به شگفت آمده است از شخصیت محمد صلی الله علیه وآله وسلم نیز متحیر مانده و این را به روشنی در آثارش هویدا ساخته است. در مقاله ای با عنوان: «محمد کیست؟» می‌گوید: محمد صلی الله علیه وآله وسلم بنیانگذار و پیامبر و از بزرگ مردانی بود که به جامعه‌ی بشری خدمت شایانی نمود. همین بس که امتی را کامل به سوی نور حق هدایت نمود و کاری کرد که به آرامش رو کرده و ساده زیستی را برگزیدند و آنان را از خونریزی و قربانی‌های بشری منع نمود و راه پیشرفت و تمدن را به آنان نشان داد. این کار بزرگی است که تنها از پس انسانی قدرتمند برمی‌آید و مردی مانند او شایسته‌ی احترام و نکوداشت است.
همچنین وی درباره‌ی ایشان می‌نویسد: کسی تردید ندارد که محمد صلی الله علیه وآله وسلم با بعثت خود خدمت فراوانی به انسانیت کرد و این افتخار وهدایت مردم بوده است و پایه‌های صلح و آرامش و دوستی را تثبیت کرد و راه تمدن و پیشرفت را برای نسل‌ها گشود و بدیهی است کار محمد صلی الله علیه وآله وسلم کار بزرگی است که تنها یک انسان با اراده ‌ی قوی دست به آن می‌زند و چنین شخصیتی بدون تردید سزاوار بزرگداشت و احترام و سپاس است.
اندیشمندی دیگر از پرچمداران الحاد می‌گوید: در حقیقت محمد رسالتی آورد که انکار ناپذیر و چکیده‌ی رسالت‌های پیشین است و حتی از آن‌ها والاتر بنابراین رسالت او یک قانون ثابت برای بشریت است و آن چه محمد صلی الله علیه وآله وسلم آورده و سخنانش با سلیقه‌ی بشر و درک وی در این زمان متناسب است.
چه زیبا است گفته‌های دانشمند ایتالیایی واکستون که می‌گوید: اگر کسی از من بپرسد و بگوید: محمدی که این همه می‌ستایی کیست؟ با ادب و احترام فراوان می‌گویم: این مرد مشهور و این فرمانده‌ی بی نظیر علاوه بر پیامبر بودن رئیس یک حکومت اسلامی بود که پناه گاه تمام ناتوانان و مسلمانان و حامی منافع اجتماعی آنان است. محمدی که بنیانگذار آن حکومت است یک فرمانده‌ی سیاسی به تمام معنا بود.

سیدنا محمد به عنوان بزرگترین شخصیت تاریخ به گواهی مورخان و نویسندگان غرب:

نویسنده‌ی فرانسوی گورسیه می‌گوید: زمانی که محمد دعوت خود را آغاز کرد و پیش از بعثت جوانی شجاع و دلیر با اندیشه‌هایی والاتر از اندیشه‌های موجود در جامعه‌ی خود بود. محمد صلی الله علیه وآله وسلم توانست با اخلاق والایش عرب جاهلیت متعصب که به جای خداپرستی بت پرست بودند، را هدایت نماید و در پرتو حکومت دموکراسی یکپارچه‌اش توانست انواع آشوب و جنگ متداول در جزیره‌ی عرب را آرام کند و به جای آن اخلاق پسندیده را نهادینه نمود که جامعه‌ی عرب وحشی را به جامعه‌ی پیشرفته‌ی متمدنی تبدیل نمود.
جیمز مورخ اروپایی در مقاله‌ای با عنوان «الشخصیه الخارقة» درباره‌ی پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم می‌گوید: محمد علیه السلام با شخصیت خارق العاده‌اش در جزیره‌ی عرب و در سراسر شرق انقلابی به پا کرد و بت‌ها را با دست خود شکست و دینی جاودان در دعوت به یکتاپرستی بنا نهاد.
کاردیوو فیلسوف فرانسوی می‌گوید: محمد صلی الله علیه وآله وسلم پیامبر الهام شده و مؤمن بود و کسی نتوانست در جایگاه والایش با او رقابت کند و احساس برابری و برادری که محمد میان توده‌ی مسلمانان بنا نهاد حتی در عمل برای خود پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم نیز اجرا می‌شد.
توماس کاریل فیلسوف بریتانیایی که فصلی از کتاب خود را با عنوان «البطل فی صورة رسول» به پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم اختصاص داده و پیامبر را یکی از هفت شخصیت بزرگ ونخست تاریخ می‌داند؛ با رد دروغ‌های متعصبان می‌گوید: متعصبان گمان می‌کنند محمد با قیام خود تنها در پی شهرت شخصی و افتخار جاه و قدرت بوده است. هر گز به خدا در دل این مرد صحرا و دشت‌، و دارای دید وسیع و بزرگمنش آکنده از رحمت و خیر، مهربانی، نیکی، دانش، خرد، زیرکی، و اندیشه‌های غیر دنیایی و نیت‌هایی غیر از قدرت خواهی وجود داشته است. چرا که نه در حالی که نفس وی خاموش و از مردانی بود که تنها می‌توانست مخلص واقعی باشد.
نویسنده‌ی کتاب صد نفر نخست تاریخ انسانیت، محمد بن عبدالله را در صدر صد نفر نخست تاریخ بشر قرار داده و می‌گوید: او از نظر قدرت تأثیرگذاری، نوع تأثیر، مدت تأثیرگذاری و گستره‌ی تأثیر، نخستین شخصیت از صد شخصیت تاریخ بشر است.

برخی از ابعاد شخصیتی پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم از دیدگاه سیره نویسان مسلمان:

سیره نویسان مسلمان شخصیت تعاملی پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم یعنی یکی از ابعاد شخصیتی‌اش را بیان کرده‌اند: «پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم بسیار فروتن، بسیار با ادب بود و آغازگر سلام بود. با تمام وجود به طرف مقابل به صرف نظر از بزرگ و کوچک بودنش توجه می‌کرد. همیشه دستش را پس از دست دیگری پس می‌کشید. اگر صدقه می‌داد با دست خودش به بینوایان کمک می‌نمود. هر جا خالی بود می‌نشست. هرگز دیده نشد پاهایش را دراز کند. از انجام کاری برای برآوردن نیاز خود، دوست یا هسایه‌اش ابایی نداشت. به بازار می‌رفت و کالاهای خودش را خودش حمل می‌کرد و می‌فرمود:
من برای برداشتن آن سزاوارترم. دعوت آزاد و برده و بینوا را اجابت می‌نمود، عذرخواهی را می‌پذیرفت، لباسش را پینه می‌نمود، کفش هایش را روی هم قرار می‌داد، کارهایش را خودش انجام می‌داد. شترش را می‌بست، خانه‌اش را جاروب می‌کرد، کارهای خانواده را انجام می‌داد و با خدمتکار غذا می‌خورد، نیازهای بینوایان را برطرف می‌نمود، آهسته و با چشم فروهشته راه می‌رفت. همیشه، غمگین بود و در تفکر به سر می‌برد. راحتی نداشت. بدون نیاز، سخن نمی‌گفت. سکوتی طولانی داشت. در سخنانش، جمله‌های جامع و کاملی استعمال می‌نمود. انسان بی خیر و پستی نبود. نعمت اگر چه کوچک بود، بزرگش می‌شمرد و هیچ نعمتی را نکوهش نمی‌نمود. بله، ایشان، هیچ سلیقه‌ای را نه نکوهش می‌نمود و نه مدح. دنیا و آن چه که مربوط به دنیا است او را به خشم نمی‌آورد. بخاطر خودش، خشم نمی‌کرد و برای خودش، انتقام نمی‌گرفت. هنگام خشم،
اعراض و روی گردانی می‌نمود. هنگام خوشحالی، چشمش را پایین می‌انداخت.
همدلی ایجاد می‌کرد و تفرقه نمی‌انداخت. خویشاوندی ایجاد می‌کرد و تنفر ایجاد نمی‌کرد. بزرگان اقوام را تکریم می‌کرد و وی را مسئول آنان قرار می‌داد و از یارانش دلجویی می‌نمود، کسی را به خاطر جاه و مقام به هم صحبتی خودش ترجیح نمی‌داد. نیازهایش را از میان مردم معمولی می‌جست. نیکی را نیک و درست می‌شمرد و بدی را زشت می‌دانست و کوچک می‌شمرد و در حقی کوتاهی یا زیاده روی نمی‌فرمود. کسی را به خاطر جاه و مقام بر هم صحبتی خودش ترجیح نمی‌داد. و هر کس از ایشان چیزی می‌خواست به او می‌داد و یا با لحن مهربانانه‌ای پاسخ می‌داد.
همیشه خوش برخورد، گشاده روی، نرم خوی و فروتن بود. فردی خشن و سنگدل نبود؛ سر و صدا به راه نمی‌انداخت و بد و بیراه نمی‌گفت. عیب جویی نمی‌کرد. بخیل نبود. از آن چه دلش می‌خواست، چشم پوشی می‌نمود. کسی از نزد او نا امید نمی‌رفت. کسی را نکوهش نمی‌کرد. عیبش را نمی‌جست و عورتش را نمایان نمی‌کرد، تنها در مواردی سخن می‌گفت که امید ثواب داشت. به عامل خنده‌ی یارانش می‌خندید و از آن چه آنان شگفت زده می‌شدند ایشان نیز به شگفت می‌آمد و بر مسائل ناآشنا و خشونت آمیز در هدف و منطقش صبر می‌کرد و تا زمانی اجازه نمی‌یافت حرف کسی را قطع نمی‌نمود" حدیث شمائل حضرت صلی الله علیه وآله وسلم بسیار طولانی است و از چندین کتاب و خطبه سالیانه هم فراتر است اما خداوند این‌ها را در کلماتی کوتاه چنین خلاصه نموده است:

﴿ وَإِنَّكَ لَعَلى خُلُقٍ عَظِيمٍ ﴾
(و راستى كه تو را خويى والاست.)

( سورة القلم )

هیچ دیدهای زیباتر از تو ندیده است و زنان کامل‌تر از تو نزاییده‌اند
پاک از هر عیبی آفریده شده‌ای گویی همان طور که خواستی سرشته شدی
* * *
بنت وهب برای مردم دستی تقدیم کرد که گردن‌ها را به سوی خود کشاند
او را از همان آغاز نورانی زاد مانند آن شهاب‌هایی که از آسمان پدید می‌آیند
* * *

پاک کردن گوشت حیوان سربریده شده:

موضوع علمی: پاک شدن گوشت حیوان سربریده شده:
از جمله دلایل علمی نبوت پیامبر این موضوع علمی می‌باشد: پاک شدن حیوان سر بریده شده، و بر اساس ارشاد پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم این ذبح به روش خاصی است و فقط با بریدن رگ اصلی انجام می‌شود و نباید سر به طور کامل قطع شود. در زمان پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم و نه در جزیره‌ی عرب و نه در مراکز تمدنی شرق و غرب هیچ داده‌ی علمی در پی استدلال برای این ارشاد نبودند حتی در قرن‌های پس از دوران پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم نیز این اتفاق نیفتاد تا این که اخیرا چند دهه پیش مشخص شد که قلب - قلب انسان و قلب حیوان سربریده شده - با یک هشدار خودکار می‌زند و این هشدار از یک مرکز مغناطیسی در مغز می‌آید . همراه با این مرکز نخست دو مرکز مغناطیسی ذخیره نیز وجود دارد. اگر اولی از کار بیفتد دومی کار می‌کند و اگر دومی از کار بیفتد سومی کار می‌کند. این هشدار خودکاری که از قلب می‌آید در تپش طبیعی هشتاد دفعه می‌زند اما وقتی موجود با خطری مواجه شود نیاز به صد وهشتاد نبض در دقیقه خواهد بود تا خون در رگ‌ها سریع‌تر حرکت کند و تلاش ماهیچه‌ای با کمک فشار خون بیشتر شود و در این مرحله باید یک دستور استثنائی مغناطیسی هورمونی از غده‌ی هیپوفیز به مغز و به فوق کلیه و سپس به قلب برسد و این نیازمند متصل باقی ماندن سر حیوان به بدن است تا این دستور استثنائی با افزایش تپش انجام شود.

پاک شدن بدن حیوان سر بریده شده با خروج خون از آن که تنها با قطع نشدن کامل سر انجام می‌شود:

تپش‌های استثنایی قلب پس از ذبح با ارتباط مغز وقلب تمام خون را به بیرون می‌راند و حیوان ذبح شده پاک و رنگش صورتی می‌شود و مشخص است که مأموریت قلب در هنگام ذبح حیوان خروج تمام خون از بدن آن است. تپش طبیعی برای خروج تمام خون از بدن حیوان کافی نیست و اگر سر کامل قطع شود قلب از هشدار استثنائی مغناطیسی هورمونی که برای خارج سازی تمام خون است محروم می‌ماند و بنابراین خون در بدن آن باقی می‌ماند. و بیماری‌های حاصل از این امر برای مصرف کنندگان آن گوشت بر کسی پوشیده نیست. اگر خون باقی بماند برای انسان خطرناک است. زیرا خون در هنگام زنده بودن حیوان از طریق ریه‌ها و کلیه و عرق کردن تصفیه می‌شود اما پس از ذبح خون محیطی مناسب برای رشد میکروب‌های خطرناک می‌شود و اسیدهای سمی مضر برای انسان به دلیل وجود در جسم حیوان به آن منتقل می‌شود و تمام گوشت را فاسد می‌کند و به دلیل وجود اسید اوره در خون و وجود خون در گوشت تمام این‌ها به بدن مصرف کننده وارد می‌شود. اگر انسان از این گوشت بخورد از درد مفاصل رنج خواهد برد؛ زیرا اسید اوره به آن مفاصل رسوب می‌کند. پس پاک شدن حیوان ذبح شده با خروج خون از بدن آن انجام می‌شود و این خروج کامل خون تنها با متصل باقی ماندن سر انجام می‌شود.
چه کسی این اسرار را که مدتی پیش کشف شد؛ به پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم آموخته است آن جا که به اصحاب دستور داده رگ‌ها را بدون آن که سر بریده شود، قطع کنند مانند کاری که بیشتر سلاخی‌ها در جهان غیر مسلمانان انجام می‌دهند. این حدیث شریف از دلایل نبوت پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم است.
پیش از آن که محاسبه شوید خودتان را محاسبه کنید و اعمالتان را بسنجید پیش از آن که سنجیده شود و عمل نیک انجام دهید که فرشته‌ی مرگ از ما به دیگران مشغول شده و به زودی از دیگران فارغ شدن و نزد ما خواهد آمد و باید هشیار باشیم. زیرک کسی است که خودش را کوچک شمارد و برای بعد از مرگ کار نیک انجام دهد و ناتوان کسی است که از هوای نفس خود پیروی کند و از خداوند درخواست‌های طولانی داشته باشد. و سپاس خداوند جهانیان را.

***

خطبه‌ی دوم:
سپاس خداوند جهانیان را و گواهی می‌دهم تنها معبود و یاور نیکان است و سیدنا محمد بنده و پیامبر او و دارای والاترین اخلاق است. خدایا بر محمد و آل و یاران محمد درود و سلام فرست.

حکمت الهی در رویدادهای اخیر:

به موضوعی داغ می‌پردازیم. بسیار آسان اس که نکات منفی موجود در بسیاری از رویدادهای اخیر را ارائه دهیم اما آسان نیست و هر کس نمی‌تواند نکات مثبت آن را تعیین نماید. زیرا نیازمند دور اندیشی و قدرت بینش دارد و این امر برای اکثر مردم ممکن نیست وعلاوه بر آن با توجه به عقیده‌ی صحیح اسلامی هر اتفاقی را خداوند اراده می‌کند یعنی فقط با اجازه‌ی او اتفاق می‌افتد. پس قابل قبول و منطقی نیست که در فرمانروایی خداوند اتفاقی بیفتد که او خود نخواسته است. هر اتفاقی با اراده‌ی الله است. او هر چه خواهد می‌تواند و اراده‌ی او بسته به حکمت مطلق است زیرا کمال خداوند مطلق است و حکمت مطلق او بسته به خیر مطلق است. خداوند متعال فرمودند:

﴿ قُلِ اللَّهُمَّ مَالِكَ الْمُلْكِ تُؤْتِی الْمُلْكَ مَنْ تَشَاءُ وَتَنْزِعُ الْمُلْكَ مِمَّنْ تَشَاءُ وَتُعِزُّ مَنْ تَشَاءُ وَتُذِلُّ مَنْ تَشَاءُ بِيَدِكَ الْخَيْرُ ﴾
(بگو بار خدايا تويى كه فرمانفرمايى هر آن كس را كه خواهى فرمانروايى بخشى و از هر كه خواهى فرمانروايى را باز ستانى و هر كه را خواهى عزت بخشى و هر كه را خواهى خوار گردانى همه خوبيها به دست توست.)

(آل عمران: 26 )

علاوه بر این هر رویدادی حکمتی دارد. اگر ایجاد کننده‌ی رویداد حکیم نمی‌بود چه می‌شد؛ زیرا خداوند حکمتش بر به کار گرفتن شر موجود در روی گردانان از طریق خیر مطلق است. شر مطلق در هستی وجود ندارد بلکه حتی با وجود خداوند در تضاد است. خداوند می‌فرماید:

﴿إِنَّ فِرْعَوْنَ عَلَا فِی الْأَرْضِ وَجَعَلَ أَهْلَهَا شِيَعاً يَسْتَضْعِف طَائِفَةً مِّنْهُمْ يُذَبِّحُ أَبْنَاءهُمْ وَيَسْتَحْيِی نِسَاءهُمْ إِنَّهُ كَانَ مِنَ الْمُفْسِدِينَ﴾
(فرعون در سرزمين [مصر] سر برافراشت و مردم آن را طبقه طبقه ساخت طبقه‏ اى از آنان را زبون مى‏ داشت پسرانشان را سر مى ‏بريد و زنانشان را [براى بهره‏ كشى] زنده بر جاى مى‏ گذاشت كه وى از فسادكاران بود.)

(قصص )

دقت کنید:

﴿ وَنُرِيدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِی الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ (5) وَنُمَكِّنَ لَهُمْ فِی الْأَرْضِ وَنُرِيَ فِرْعَوْنَ وَهَامَانَ وَجُنُودَهُمَا مِنْهُمْ مَا كَانُوا يَحْذَرُونَ (6) ﴾
(خواستيم بر كسانى كه در آن سرزمين فرو دست‏ شده بودند منت نهيم و آنان را پيشوايان [مردم] گردانيم و ايشان را وارث [زمين] كنيم * و در زمين قدرتشان دهيم و [از طرفى] به فرعون و هامان و لشكريانشان آن چه را كه از جانب آنان بيمناك بودند بنمايانيم (۶))

( سوره قصص )

شری که در روی گردانان است برای خیر مطلق به کار گرفته می‌شود و بنابراین تلاش خواهیم نمود حکمت الهی رویدادهای اخیر را با آغاز از این آیه بیان نماییم.:

﴿ فَعَسَى أَنْ تَكْرَهُوا شَيْئاً وَيَجْعَلَ اللَّهُ فِيهِ خَيْراً كَثِيراً(19) ﴾
(پس چه بسا چيزى را خوش نمی داريد و خدا در آن مصلحت فراوان قرار مى‏دهد.)

(نساء)

در رویدادهای اخیر اصول و شعائر ملت رها شده است:

از حقایق تلخی که هزار بار از خیال آرامش بخش هم برتر است زیان‌هایی است که با رویدادهای اخیر به مسلمانان وارد شده و دستاوردهایی را برای دشمن داشته است اما پرسشی که مطرح می‌شود: چگونه با این همه زیان دستاورد داشته باشیم؟ شکی نیست که هر نبردی زیان‌های آشکار و دستاوردهای نهانی دارد. اگر در تاریخ بیندیشیم تصاویری از پیروزی خواهیم دید که در لابه لای ماتم‌ها به دست آمده است بنابراین خوشبین باشید و پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم خوشبینی را دوست داشت.
در رویدادهای اخیر ارزش‌ها و شعائر امت از دست رفت و سازمان‌ها و هیئت‌های آنان ناکام ماند. آزادی، دموکراسی، حقوق انسان و امثال آن اصطلاحاتی باقی مانده از گذشته است. این ارزش‌های فریبنده‌ی غربی تقریبا از توجه به ارزش‌های اصلی دین باز می‌داشت و چشم‌ها را از بینش در مضامین وحی منصرف می‌کرد. زمانی که اصول و ارزش‌ها از دست رفت؛ در میدان ارزش‌ها تنها ارزش دین و تنها اخلاق اهل ایمان باقی ماند. هم چنین رویدادهای اخیر دایره‌ی کینه نسبت به غرب دور و اصول و تمدنش را وسعت بخشید و تعداد مخالفان اندیشه‌ها و اقداماتش افزایش یافت و بسیاری از سبک‌ها و رفتارهای اجتماعی تجدید نظر خواهد شد یعنی آن رفتارهایی که از غرب به میان مردان و زنان و در سطح خانواده، روابط و فعالیت‌ها رواج یافته است. بنابراین دشمنی نسبت به غرب دور به دشمنی در عرصه‌ی صادرات فکری و سبک‌های زندگی اجتماعی آنان خواهد شد و نه امروز و نه فردا جایی برای نگاه به غرب به عنوان منبع فکر و الگوی ارزشی باقی نمی‌ماند. امروز حقیقت آنان آشکار شده و زمان آن رسیده که مسلمانان به ارزش‌های اسلامی و سبک‌های زندگی اجتماعی‌شان افتخار کنند.
اما ابزارهای نظامی چنان که می‌گویند برای حفظ عدالت و صلح نیست بلکه برای ویرانی و اشغالگری است و میان غیرنظامی و نظامی تفاوتی نمی‌گذارد و ابزارهای رسانه‌ای سراسر مملو از دروغ و خیانت و تحقیر اندیشه هاست.

انواع جهاد:

در نتیجه‌ی رویدادهای اخیر برای مسلمانان روشن شد که جهاد با مضامین کامل و ژرف خود نمی‌تواند یک واکنش فوری برای یک خطر ناگهانی باشد بلکه یک رفتار دائم برای تمام افراد امت به صرف نظر از شرایط پیرامون است.

1ـ جهاد با نفس و شهوت:

جهاد اصلی جهاد با نفس وشهوت است زیرا کسی که در مقابل شهوات و لذت‌هایش شکست خورده امکان ندارد در مقابل دشمن تاب آورد چراکه خداوند می‌فرماید :

﴿ إِنَّ اللّهَ لاَ يُغَيِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى يُغَي